زرگری ها طوایفی هستند که در نواحی شکی قفقاز اسکان داشته و در دوره ی صفویه بیشتر انها صاحب حرفه ی زرگری و طلاسازی بودند. بعد از جنگ ایران و روس و انعقاد عهد نامه ی ترکمنچای در سال 1243 ق تعدادی از خانوارهای انها به ایران کوچانده شدند و در دشت مغان اسکان یافتندکه از جمله روستا زرگر  نام برد.

این طایفه در دوره فتحعلی شاه قاجار به علت وصلت آرزو خانم شاهسون (کتاب تاریخ عضدی .تهران.نشر علم1376.چاپ اول.ص336)با شاه قاجار از جایگاه و احترام ویزه برخوردار بودند و تحت امر حاجی محمد علی بیگ_نیای بدل بیگ سرحد بیگ در رفاه و امنیت می زیستند.انها در دوره ناصرالدین شاه قاجار در قشلاقات حومه بیله سوار مغان وییلاقات سردابه اردبیل به زندگی کوچ نشینی ادامه دادن و با اعتلای مرتب کربلایی بدل بیگ پیش شاه قاجار جایگاه ویزه در میان طوایف شاهسون به دست اورد. در اواخر دوره قاجار با تضیف خاندان ها کد خدایی این طایفه بیشتر خانواده انها پراکنده شده و قشلاقشان به دست طایفه ی طالش میکائیل لو افتاد.

شهرت طایفه زرگری ها به وجود نوع لهجه خاص انهاست که ترک زبانان و فارس زبانان کمتر متوجه معانی انها می شود